Nasreddin Hoca bir gün Konya'ya gider. Konya sokaklarında dolaşmaya başlar. Yolda adamın biri Hocayı durdurur ve sorar:
- Pardon Hoca efendi, bugün ayın kaçı, biliyor musun?

Nasreddin Hoca hangi gün olduğundan emin olamayınca adama cevap verir:
- Nereden bileyim yahu! Ben buranın yabancısıyım.

Nasreddin Hoca bir gün yolda giderken bir adamla karşılaşmış. Adamla sohbet etmeye başlamışlar. Bir saat havadan sudan konuştuktan sonra Hoca:
- Kusura bakma arkadaş. Ben seni tanıyamadım, adın neydi?, diye sormuş.
Adamcağız çok şaşırmış:
- Madem ki beni tanımadın, neden benimle bir saattir sohbet ediyorsun? demiş.
Nasreddin Hoca:
- Kıyafetlerin benimkine çok benziyordu. Ben de seni ben sandım, demiş.

Nasreddin Hoca, bahar mevsiminde, bir çınar ağacının altında arkadaşlarıyla birlikte oturmuş, bir yandan çay içip bir yandan da sohbet ediyordu. Arkadaşlarından birisi Hocanın bilgisini imtihan etmek ister. Arkadaşı Nasreddin Hocaya sorar:
- Hoca efendi, insanlar yaz aylarında sıcaktan, kış aylarında ise soğuktan şikâyet eder. Neden sürekli şikayet ederler?

Nasreddin Hoca, arkadaşına kurnazca bir cevap verir:
- Sen onların hiçbirine kulak asma. Şimdi bahar aylarını yaşıyoruz. Bahardan şikayet eden var mı?

Nasreddin Hoca'ya sormuşlar:
- Kimsin?
- Hiiiç! Hiç kimseyim... demiş Hoca;
Dudak bükülüp önemsenmediğini görünce, sormuş Hoca:
- Sen kimsin?
- Mutasarrıfım! demiş adam kabara kabara.
- Sonra ne olacaksın? diye sormuş Nasreddin Hoca.
- Herhalde vali olurum, diye cevaplamış adam.
- Daha sonra?.. diye üstelemiş Hoca.
- Vezir, demiş adam.
- Daha daha sonra ne olacaksın?
- Bir ihtimal sadrazam olabilirim.
- Peki ondan sonra?
Artık makam kalmadığı için adam boynunu büküp;
- Hiiiç. Demiş
- Daha niye kabarıyorsun be adam, demiş Hoca.
- Ben şimdiden, senin yıllar sonra gelebileceğin makamdayım.

Mutasarrıf: Sancak beyi

Nasrettin hoca bir iş için Sivrihisar'a gitmiş. İşi epey uzamış; bu sırada parası bitmiş. Midesi açlıktan kazınmaya başlamış. O an fırının önünden geçiyormuş. Bakmış ki nar gibi kızarmış somunlar mis gibi kokuyormuş. Açlıktan gözleri kararan hoca içeri girip sormuş:
- Kuzum efendi bu ekmeklerin hepsi senin mi? Adam:
- Evet benimdir. Hoca aynı soruyu tekrarlamış. Adam sinirlenerek:
- Belanı mı arıyorsun be adam benim dedim ya! Hoca ekmeklere son bir kez bakıp:
- Öyleyse ne bakıyorsun, yesene.

Nasreddin Hoca, kasabadan Kur'an-ı kerim, tefsir ve ilmihal gibi bazı kitaplar almış. Bir çuvala yerleştirmiş. Çuvalı sırtına almış, eşeğine binmiş köyüne doğru gidiyor.

Yolda Hoca'yı görenler:

- Bre Hoca, çuvalı niye kendi sırtına aldın? diye sormuşlar.
Hoca da demiş ki;
- Ne yaparsın! Zavallı hayvan zaten benim bütün kahrımı çekiyor. Kendi bindiğim yetmiyormuş gibi çuvalı da ona taşıtmaya gönlüm razı olmadı.

Nasreddin Hoca, birkaç arkadaşıyla beraber Timur Han'ı ziyarete gitmiş. Biraz sohbet etmişler. İkram edilen şerbetleri içmişler. O arada Timur Han gece gördüğü rüyasını hatırlamış. Askerlerini çağırıp onlara;

- Filân adamı çabuk bulup buraya getirin. Rüyamda bana kötülük ettiğini gördüm. Şu önümdeki ağaca asın onu! diye emretmiş.

Askerler hemen adamı bulup getirmeye gitmişler. Nasreddin Hoca gitmek için Timur Han'dan izin istemiş. Timur Han:
- Ne acelen var Hoca efendi, oturuyorduk? dediğinde:

- Han'ım, evime gidip pılımı pırtımı toplayıp memleketimden çok uzak bir yerlere acele gitmem gerekiyor. Gece sizin rüyanıza şu veya bu şekilde girip girmemek benim elimde değil ki? Sonra ne olur ne olmaz, demiş.