Nasrettin hocanın hanımı dere kenarında çamaşır yıkıyormuş. Bir karga sabunu kapıp kaçmış. Kadın telaşlanmış ve Hocaya bağırmış.

— Hoca, Karga sabunu kaptı

Nasrettin Hoca, karganın arkasından bakan hanımına şöyle demiş:

— Üzülme hanım; baksana kargaya, üstü başı simsiyah. Demek ki onun bizden daha çok ihtiyacı var sabuna.

Bir Ramazan akşamı komşusu Nasrettin Hocayı yemeye çağırır yemekte hoşaf ve börek vardır. Sofrada bir kaşık vardır. Komşu kaşığı alır ve hoşafı yemeye başlar. Her kaşığında "Oh öldüm" der. Nasrettin hoca ise börekten tırtıklar. Hoca dayanamaz:
— Yeter senin öldüğün, ver şu kaşığı da biraz da biz ölelim.

Hoca bir gün karısının bilgisi denemek amacıyla sorar.
— Karıcığım, ölü bir adamın, ölmüş olduğunu nasıl anlarsın? Karısı şu cevabı vermiş:
— Kendisine sorarım.

Bir gün Nasreddin Hoca, yol üstü bir hana inmiş.
Han Nuh Nebi'den kalma bir yer. Her tarafı delik deşik; adeta çökmeye ramak kalmış.
Nasreddin Hocanın yüreğine bir korkudur düşmüş ama ne desin?
Nihayet bir söz arasında:
- Yahu, bu senin tavan da ne kadar gıcırdıyor, beşik mübarek! Diyecek olmuş ama, hancı baba hiç oralı olmamış; sözü şakaya boğarak:
- Ağzını hayra aç Hoca, bu gıcırtı beşik gıcırtısı değil; tavan tahtaları Hakka tespih çekiyor! Demiş.
Hocanın közü küllenir mi?
Gözlerini hancının gözüne dikerek:
- Peki ama ya bu tavan böyle tespih çeke çeke aşka gelip de secdeye kapanırsa, bizim halimiz nice olacak?

Nasrettin Hocanın bir zamanlar iki karısı vardı. Bunlardan biri yaşlı diğeri genç ve güzeldi. Bunlar bir gün Hocaya beklenmeyen bir soru sorarlar:
— Akşehir gölünde kayığımız devrilse hangimizi kurtarırsın?
Hoca cevap vermeden kurtulamayacağını anlayınca, yaşlı karısına döner ve şöyle der:
— Hanım sen biraz yüzme biliyordun galiba?

Nasreddin Hoca abdest alırken, bir ayağına su yetmemiş. Namaz kılarken de bir ayağını yukarı kaldırarak namaz kılmış.
Bunu gören cami cemaati:
— Hocam bu nasıl namaz? Diye sormuş.

Nasreddin Hoca :
— Bir ayağı abdestsiz namaz, diye cevap vermiş.

Bir gün Nasrettin Hoca öğretmen olmuş. Çocuklara alfabeyi öğretecekmiş ama bir türlü öğretemiyormuş. Bir gün çok erken kalkmış okula gitmiş, bütün öğrencilerin oturaklarına raptiye koymuş ve çıkmış. Öğrencilerle beraber sınıfa girmiş. Bütün çocuklar oturmuşlar ve "AAA" diye bağırmışlar. Nasrettin Hoca da bunun üzerine:
— Bugün A'yı öğrendiniz yarın da B'yi öğreneceksiniz, demiş.