Bir arkadaşı Nasrettin Hocaya gelmiş.
- Bana bak Hoca, kulağını bükmesi benden... Şu karına bir şey söyle, sabahtan akşama kadar ev ev dolaşıyor, konu komşu bırakmıyor... Söyle de azıcık evinde otursun. Hoca:
- Peki, görürsem söylerim...

Nasrettin Hoca'nın komşusu evlenirken Hoca'dan davetiye dağıtmasını rica etmiş

Hoca şehirde kendini beğenmiş olarak ün kazanan bir zengine davetiyesini vermeye gitmiş.

Hoca'yı gören zengin sinirlenmiş:

- Davetiye dağıtmaya iyi bir insan bulamamışlar mı?

diye çıkışmış

Nasrettin Hoca:

- İyi insanlar da vardı, ama onlar iyi insanların davetiyelerini vermeye gitti

demiş.

Bir gün Nasrettin Hoca pazara giderken çocuklar etrafını almışlar. Hepsi birer düdük ısmarlamış, ama para veren olmamış.
Hoca çocukların tümüne olumlu cevap vermiş:
— Peki, olur...
Çocuklardan yalnız biri, elinde para olduğu halde, Hocaya şunları söylemiş:
— Şu parayla bana bir düdük getirir misin ?
Hoca akşama doğru pazardan dönmüş. Yolunu bekleyen çocuklar hemen
Hocanın etrafını sararak düdüklerini istemişler.
Nasrettin Hoca, cebinden bir düdük çıkarıp kendisine para veren çocuğa uzatmış.
Ötekileri bağırmaya başlamışlar:
— Ya bizim düdükler nerede ?
Hocanın cevabı kısa ve anlamlı olmuş:
— Parayı veren düdüğü çalar.

Nasreddin Hoca'ya yapılan sataşmalar tükenip bitmez. Akşehirliler bir gün Hoca'ya takılır ve sorarlar:
- Hocam senin evliyalar katında ulu bir kişi olduğun söylenir aslı var mıdır?
Hoca'nın böyle bir iddiası elbette yoktur ama bir kere soruldu ya cevaplar:
- Her halde öyle olmalı.
- Böyle kişiler zaman zaman mucizeler göstererek bu özelliklerini herkese kanıtlar. Hoca madem kabullendin göster bir mucize de görelim!
Hoca:
- Pekala şimdi size bir numara yapalım, der. Karşısında durmakta olan çınar ağacına;
- Ey ulu çınar çabuk yanıma gel! der. Tabii ne gelen ağaç var ne giden. Hoca yürümeye başlar ağacın yanına varır.
Akşehirliler:
- Ne oldu Hoca ağacı getiremedin, kendin oraya gittin! diye gülünce Hoca:
- Bizde kibir yoktur, dağ yürümezse abdal yürür, der.

Bir gün Nasrettin hoca eşeğini kaybetmiş.
Hem eşeğini arıyor, hem de şükür ediyormuş.
Hocayı işiten bir komşusu sormuş.
— Hocam eşeğin kayboldu, niye şükür ediyorsun ki?
Nasrettin hoca demiş ki;
— Ya eşeğin üstünde ben olsaydım, kayıplara karışsaydım...

Kasabalılar, Nasreddin Hoca'ya Kadıdan yakınmışlar:

- Kadı efendi çok menfaatçi bir adam. Aynı suça bazen beraat, bazen de çok ağır ceza veriyor. Hak hukuk tanımıyor, nereden menfaati varsa o taraftan oluyor. Münafık bir adamdır. Bundan nasıl kurtuluruz, demişler.

Hoca durumu mülki amirlere bildirmişse de, onları pek inandıramamış.

- Nasıl ispat edersin? demişler.

Hocamız, Kadı efendinin tanımadığı bir müfettişin kendisine gönderilmesini ve beraberce Kadıyı ziyaret etmelerinin yeterli olacağını mülki amire, (valiye) anlatmış. Kabul etmişler.

Kararlaştırılan günde müfettiş bey kasabaya, Nasreddin Hoca'nın konuğu olarak gelmiş. Kimliğini gizli tutarak, kasaba eşrafından beş altı kişiyle beraber kadı efendiyi ziyarete gitmişler.

Hoş beşten sonra, Hoca, Kadı efendiye:
- Efendi! Kırda sığırlar yayılırken bir alaca inek, -sanırım sizinki- bizim ineği karnından boynuzlayıp öldürmüş. Buna ne gerekir?

- Bunda sahibinin ne kabahati var? Hayvandan kan davası edilmez, demiş Kadı.

Hoca sözünü değiştirmiş: fıkraoku.com
- Yok yok yanlış söyledim, bizim inek sizinkini öldürmüş!

Bunu duyan kadı efendi hızla yerinden kalkıp, raftaki kanun kitabına uzanırken şöyle demiş;
- Haa! Mesele şimdi çatallaştı, bakalım kara kaplı kitap ne diyor?

Hoca bir gün, yol kenarındaki hayrat ağaçlardan birine çıkmış, incir yemeye başlamış. Yanından geçen bir yolcu seslenmiş:
—Hey! Sen kimsin? Ne yapıyorsun orada?
—Ben bülbülüm, demiş Hoca.

Adam :
—Öyleyse öt bakalım, deyince, Hoca karga gibi acayip sesler çıkarmış.

—Bu ne biçim bülbül sesi yahu! Bülbül hiç böyle mi öter? demiş adam.

— Ne yapalım, acemi bülbül bu kadar öter! demiş Hoca.